Kerven

Ik stel mij voor dat een verliefde jongeman op een landerige zomeravond dit hart kerfde in deze beukenbast. Er was niets te doen, het begeerde meisje was onbereikbaar, en hij was onrustig. Een wandelingetje om het benauwde ouderlijk huis te ontvluchten. Misschien een glimp van haar opvangen! Vanuit de stad wandelde hij naar het bos om zijn verlangen in de boom te krassen. Zoals elke jongen had hij een zakmes bij zich, waarmee hij behendig de contouren van het hart uitsneed en initialen plaatste. De liefde mocht bekend gemaakt worden, maar alleen ingewijden wisten wie er achter de initialen schuil gingen.

Je zou kunnen tegenwerpen dat het niet een bijster origineel concept is, zo’n hartje. Het is eerder gedaan en daarna ook nog vaak. Minder op de bast van een boom tegenwoordig, meer op de menselijke huid. Het symbool spreekt een vrijwel universele taal.

Decennia later zijn wij nog steeds getuige van de liefdessporen op de boom. Zou die liefde ook beklijfd zijn? Zou die vrucht gedragen hebben? Zou die liefde in een vechtscheiding geëindigd zijn? Of nog gekker? Hoe de gekerfde liefde dan ook afgelopen is, of nog steeds doorgaat; de liefde beklijft altijd. De initialen kunnen wijzigen, vervagen of ingewisseld worden, de liefde blijft de liefde.